دل تنگتم!
دلم گرفته بود ، آن لحظه دلم هوای آغوشش کرده بود
تنها اشک بود که میریخت از گونه هایم ، در آن لحظه تنها او را میخواستم در کنارم
محکم مرا در آغوش خودش گرفت ،
اشکهایم را از گونه هایم پاک کرد و در گوشم گفت : دیوانه من که اینک در کنارتم
میگفت تا آخرش باتوام ، عزیزم آرام باش ، من در کنارتم
این را گفت و کمی آرام شدم ، اشک از چشمانم میریخت ،
دلم خالی شد و همین شد که من خوشحال شدم
مدتی گذشت دلم گرفته بود و او در کنارم نبود ، دلم گرفته بود او دلش با من نبود
دیگر او نبود تا اشکهایم را پاک کند ، با حضورش مرا آرام کند
در این لحظه تنها و دلگیر ، او نیز مرا تنها گذاشته بود
حالا وقتش نبود که نباشی ، حالا وقتش نبود که مرا در حسرت بودنت بگذاری
اینک در این لحظه ی تلخ و دلگیر تنها وجودت مرا آرام میکند،
آن حرفها ، همان حرفها را یادت هست؟ آنها مرا آرام میکند
تو اینک کجایی که حال مرا عوض کنی ، کجایی که مرا ناز کنی…
مگر نگفته بودی همیشه با منی ،
مگر نگفته بودی نمیگذاری دیگر حالم اینگونه شود ،
نمی گذاری حالم خراب شود
معنی دلتنگی را میفهمی؟ تو اصلا میفهمی دلم چقدر برایت تنگ شده ؟
میفهمی چقدر دوستت دارم؟ میفهمی بدون تو این زندگی را نمیخواهم؟
میفهمی که اینک در این لحظه تنها به تو نیاز دارم؟
پس کجای ای عشق بی وفای من؟
کجایی که آرامم کنی ،
کجایی که مثل آن روز مرا محکم در آغوش بگیری و با من درد دل کنی
دلم برای حرفهایت ، امیدهایت یک ذره شده ،
آیا هنوز بر سر آن حرفهایت هستی ؟
یا اینکه من تو را گم کردم و دیگر پیدایت نمیکنم؟
به چه کسی بگویم دلم گرفته ؟
به چه کسی بگویم تنها یک نفر است که میتواند آرامم کند ،
به چه کسی بگویم دردهای این دل خسته ،
به چه کسی بگویم عاشقم ، ولی تنها ، تنها ، تنهای تنها….
عاشق باشی و تنها باشی ،
این رسمش نیست اگر بخواهی در این لحظه به یاد من نباشی ….
بیا مرا با آن دلخوشی های پوچت آرام کن ،
به همین هم قانعم!
بیا و مرا آرام کن حتی اگر از ته دلت مرا نخواهی ، حتی اگر دوستم نداشته باشی….
تو را می خواهم ...
من هیچ نمی خواهم ...
تنها صدایت را می خواهم تا موسیقی سکوت لحظه هایم باشد
نگاهت را می خواهم تا روشنی چشم های خسته ام باشد
وجودت را می خواهم تا گرمای قندیل آغوشم باشد
خیالت را می خواهم تا خاطره لحظه های فراموشم باشد
دست هایت را می خواهم تا نوازشگر بی کسی اشک هایم باشد
و تنها خنده هایت را می خواهم تا مرهم کهنه زخم های زندگی ام باشد
آری تنها تو را می خواهم ...
وصال...
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﮔﺮ ﻭﺻﺎﻟﺶ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻢ
ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻤﺎﻝ ﺭﻭﯾﺶ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻢ
ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺴﺘﯽ
ﮔﻮﯾﯽ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻠﺒﻞ، ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﮐﺒﻮﺗﺮ
ﺟﺰ ﻗﺼﻪ ﮐﻮ ﻧﺸﺎﻧﯽ؛ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺻﻨﻮﺑﺮ
ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺮﺍﻍ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﺮ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﭼﻪ ﮔﯿﺮﯼ
ﻓﺮﻫﺎﺩ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻩ، ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﺗﯿﺮﯼ
ﮐﻮ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﺮ ﻋﻤﻖ ﺟﺎﻥ ﺷﯿﺮﯾﻦ
ﮐﻮ ﯾﮏ ﻧﺸﺎﻥ ﺯﻋﺸﻘﺶ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺭ ﺩﯾﺮﯾﻦ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﻋﺸﻖ، ﺑﺮ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺩﻓﺘﺮ
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺗﯿﺸﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮ
منتظر لحظه ای هستم...
منتظر لحظه ای هستم که دستانت را بگیرم
در چشمانت خیره شوم دوستت دارم را بر لبانم جاری کنم ،
منتظر لحظه ای هستم که در کنارت بنشینم
سر رو شونه هایت بگذارم ...
از عشق تو ... از داشتن تو ...اشک شوق ریزم ،
منتظر لحظه ی مقدس که تو را در آغوش بگیرم ...
بوسه ای از سر عشق به تو تقدیم کنم ...
و با تمام وجود قلبم و عشقم را به تو هدیه کنم ،
آری من تو را دوست دارم و فقط در انتظار
آن لحظه ام که برای همیشه مال هم بشیم....
مجنون شدم ز دوریت
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺵ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔﻞ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﻮﺱ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺷﻮ ﺩﻟﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻦ
ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪﻡ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻍ ﺩﻝ ﭘﯿﭽﮏ ﺑﺎ ﺵ
ﺑﺮ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﭘﯿﭽﯿﺪﻡ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﻮ
ﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﯾﺪﻡ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺎﺵ
ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺯ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﻧﺎﻟﯿﺪﻡ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ
ﮔﻞ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﻧﻤﺖ ﺭﻭﯾﯿﺪﻡ
ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﯾﺖ ﺑﮕﺬﺭ
ﺍﺯ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯿﺖ ﺭﻧﺠﯿﺪﻡ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ
ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ